1 In finem, filiis Core. Psalmus.
2 [Audite hæc, omnes gentes;
auribus percipite, omnes qui habitatis orbem:
3 quique terrigenæ et filii hominum,
simul in unum dives et pauper.
4 Os meum loquetur sapientiam,
et meditatio cordis mei prudentiam.
5 Inclinabo in parabolam aurem meam;
aperiam in psalterio propositionem meam.
6 Cur timebo in die mala?
iniquitas calcanei mei circumdabit me.
7 Qui confidunt in virtute sua,
et in multitudine divitiarum suarum, gloriantur.
8 Frater non redimit, redimet homo:
non dabit Deo placationem suam,
9 et pretium redemptionis animæ suæ.
Et laborabit in æternum;
10 et vivet adhuc in finem.
11 Non videbit interitum,
cum viderit sapientes morientes:
simul insipiens et stultus peribunt.
Et relinquent alienis divitias suas,
12 et sepulchra eorum domus illorum in æternum;
tabernacula eorum in progenie et progenie:
vocaverunt nomina sua in terris suis.
13 Et homo, cum in honore esset, non intellexit.
Comparatus est jumentis insipientibus,
et similis factus est illis.
14 Hæc via illorum scandalum ipsis;
et postea in ore suo complacebunt.
15 Sicut oves in inferno positi sunt:
mors depascet eos.
Et dominabuntur eorum justi in matutino;
et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum.
16 Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi,
cum acceperit me.
17 Ne timueris cum dives factus fuerit homo,
et cum multiplicata fuerit gloria domus ejus:
18 quoniam, cum interierit, non sumet omnia,
neque descendet cum eo gloria ejus.
19 Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur;
confitebitur tibi cum benefeceris ei.
20 Introibit usque in progenies patrum suorum;
et usque in æternum non videbit lumen.
21 Homo, cum in honore esset, non intellexit.
Comparatus est jumentis insipientibus,
et similis factus est illis.]